Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται μια πιλοτική ιστορική μελέτη που αφορά στην προσέγγιση της ιστορίας της νοσηλευτικής στην Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι και το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Η αρχή της Ελληνικής νοσηλευτικής ανάγεται στα αναρρωτήρια και τα Ασκληπιεία της αρχαίας Ελλάδας. Στο Βυζάντιο λειτουργούσαν ιδρύματα παροχής φροντίδας, στα οποία απασχολούνταν νοσηλευτικό προσωπικό, αντίθετα ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες για την ύπαρξη νοσηλευτικής την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, γίνονται οι πρώτες προσπάθειες συγκρότησης ενός υγειονομικού συστήματος στη χώρα και ιδρύονται τα πρώτα νοσοκομεία, στα οποία τη νοσηλευτική ασκούσαν πρακτικές κυρίως νοσοκόμες. Το 1875 ιδρύεται το «Νοσοκομικόν Παιδευτήριον», στο οποίο «εμορφούντο εις την νοσηλείαν ασθενών γυναίκες νοσοκόμοι». Το 1894, στη Θεσσαλονίκη, το Θεαγένειο νοσοκομείο ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση αδελφών νοσοκόμων. Το Μάρτιο του 1897, εισήχθη ο θεσμός της αμειβόμενης αδελφής νοσοκόμου στις ένοπλες δυνάμεις. Ο Ε.Ε.Σ. ίδρυσε το 1914 την σχολή των Επικούρων Αδελφών, 2ετούς φοίτησης, δίνοντας στις απόφοιτες άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Το 1923 ιδρύθηκε η Σχολή Νοσοκόμων του Ε.Ε.Σ. και ο Εθνικός Σύνδεσμος Νοσοκόμων. Το 1937 ιδρύεται η κρατική Σχολή Επισκεπτριών Αδελφών και Νοσοκόμων. Στον πόλεμο του 1940 3.000 αδελφές νοσοκόμες υπηρέτησαν στις ένοπλες δυνάμεις και 14 απ’ αυτές έδωσαν τη ζωή τους.
Λέξεις κλειδιά: Νοσηλευτική, Ιστορία, Ελλάδα
Αυτό το έργο έχει άδεια χρήσης βάσει του Creative Commons. Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση 4.0 Διεθνές.
Το Βήμα του Ασκληπιού